ਕੋਰੋਨਾ ਦੇ ਖਤਰੇ ਨੂੰ ਦੇਖਦੇ ਹੋਏ ਇਕ ਵਾਰ ਫਿਰ ਸਕੂਲਾਂ ਨੂੰ ਬੰਦ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਹੈ। ਕਈ ਜ਼ਿਲ੍ਹਿਆਂ ਵਿੱਚ ਰਾਤ ਦਾ ਕਰਫਿਊ ਵੀ ਲਗਾ ਦਿੱਤਾ ਹੈ। ਇਸ ਦਾ ਕਾਰਨ ਹੈ ਕਿ ਕੋਰੋਨਾ ਫਿਰ ਤੋਂ ਫੈਲਣ ਦਾ ਖਤਰਾ ਮੰਡਰਾ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਸਿਰਫ ਮਹਾਰਾਸ਼ਟਰ ਹੀ ਨਹੀਂ, ਦੇਸ਼ ਦੇ ਦੂਜੇ ਰਾਜਾਂ ਵਿੱਚ ਵੀ ਫਿਰ ਤੋਂ ਕੋਰੋਨਾ ਦੇ ਮਾਮਲਿਆਂ ਵਿੱਚ ਤੇਜ਼ੀ ਆਉਣਾ ਚਿੰਤਾ ਪੈਦਾ ਕਰਨ ਵਾਲੀ ਗੱਲ ਹੈ। ਹੁਣ ਤੱਕ ਮੰਨਿਆ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਭਾਰਤ ਵਿੱਚ ਮਹਾਰਾਸ਼ਟਰ ਅਤੇ ਕੇਰਲ ਵਰਗੇ ਇੱਕਾ-ਦੁੱਕਾ ਰਾਜਾਂ ਨੂੰ ਛੱਡ ਦਿਓ ਤਾਂ ਦੇਸ਼ ਵਿੱਚ ਹੁਣ ਕੋਰੋਨਾ ਦੀ ਇਨਫੈਸ਼ਨ ਦਾ ਫੈਲਾਓ ਥੰਮ੍ਹ ਗਿਆ ਹੈ ਜਾਂ ਫਿਰ ਜਿੱਥੇ ਵੀ ਨਵੇਂ ਮਾਮਲੇ ਮਿਲ ਰਹੇ ਹਨ, ਉੱਥੇ ਨਾਮ-ਮਾਤਰ ਹਨ । ਲੇਕਿਨ ਪਿਛਲੇ ਕੁੱਝ ਦਿਨਾਂ ਵਿੱਚ ਇਹ ਗੱਲ ਗਲਤ ਸਾਬਤ ਹੋ ਗਈ ਹੈ। ਢਾਈ ਮਹੀਨੇ ਵਿੱਚ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਅਜਿਹਾ ਹੋਇਆ ਜਦੋਂ ਦੇਸ਼ਭਰ ਵਿੱਚ ਸ਼ੁੱਕਰਵਾਰ ਨੂੰ ਤੇਈ ਹਜ਼ਾਰ ਤੋਂ ਜ਼ਿਆਦਾ ਮਾਮਲੇ ਸਾਹਮਣੇ ਆਏ। ਇਸ ਵਿੱਚ ਚੌਦਾਂ ਹਜਾਰ ਤਿੰਨ ਸੌ ਮਾਮਲੇ ਇਕੱਲੇ ਮਹਾਰਾਸ਼ਟਰ ਦੇ ਹਨ। ਪੰਜਾਬ ਦੀ ਸਥਿਤੀ ਵੀ ਚਿੰਤਾਜਨਕ ਇਸ ਲਈ ਹੈ ਉਥੇ ਵੀ ਪਿਛਲੇ 24 ਘੰਟਿਆਂ ਵਿੱਚ ਕੋਰੋਨਾ ਕਾਰਨ 34 ਮੌਤਾਂ ਹੋਈਆਂ। ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਰਾਜਾਂ ਵਿੱਚ ਫਿਰ ਤੋਂ ਕੋਰੋਨਾ ਦੇ ਮਾਮਲਿਆਂ ਵਿੱਚ ਤੇਜ਼ੀ ਦੇਖਣ ਨੂੰ ਮਿਲੀ ਹੈ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚ ਮਹਾਰਾਸ਼ਟਰ ਅਤੇ ਕੇਰਲ ਦੇ ਇਲਾਵਾ ਪੰਜਾਬ, ਹਰਿਆਣਾ, ਮੱਧ-ਪ੍ਰਦੇਸ਼ , ਰਾਜਸਥਾਨ , ਗੁਜਰਾਤ, ਦਿੱਲੀ , ਜੰਮੂ -ਕਸ਼ਮੀਰ , ਕਰਨਾਟਕ ਅਤੇ ਤਾਮਿਲਨਾਡੂ ਸ਼ਾਮਿਲ ਹਨ। ਦੇਸ਼ ਵਿੱਚ ਕੋਰੋਨਾ ਦੇ ਕੁਲ ਮਾਮਲਿਆਂ ਵਿੱਚ ਛਿਆਸੀ ਫੀਸਦੀ ਮਾਮਲੇ ਇਨ੍ਹਾਂ ਰਾਜਾਂ ਵਿਚੋਂ ਹਨ। ਇਸ ਲਈ ਇਹ ਖਤਰੇ ਦੀ ਘੰਟੀ ਹੈ। ਵਿਸ਼ਵ ਸਿਹਤ ਸੰਗਠਨ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਚਿਤਾਵਨੀ ਦੇ ਚੁੱਕਿਆ ਹੈ ਕਿ ਮਹਾਂਮਾਰੀ ਦਾ ਖਤਰਾ ਹਾਲੇ ਟਲਿਆ ਨਹੀਂ ਹੈ ਅਤੇ ਕਈ ਦੇਸ਼ਾਂ ਨੂੰ ਇਸ ਦੀ ਦੂਜੀ , ਤੀਜੀ ਲਹਿਰ ਦਾ ਸਾਹਮਣਾ ਕਰਨਾ ਪੈ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਤਾਜ਼ਾ ਹਾਲਾਤ ਪਹਿਲਾਂ ਦੇ ਮੁਕਾਬਲੇ ਕਿਤੇ ਜ਼ਿਆਦਾ ਖਤਰਨਾਕ ਅਤੇ ਗੰਭੀਰ ਖਤਰੇ ਦੇ ਵੱਲ ਇਸ਼ਾਰਾ ਕਰ ਰਹੇ ਹਨ। ਇਸ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਸ਼ੱਕ ਨਹੀਂ ਕਿ ਕੋਰੋਨਾ ਇਨਫੈਕਸ਼ਨ ਦੇ ਵਧਦੇ ਮਾਮਲਿਆਂ ਦੇ ਪਿੱਛੇ ਬਹੁਤ ਕਾਰਨ ਲੋਕਾਂ ਦਾ ਫਿਰ ਤੋਂ ਲਾਪਰਵਾਹ ਹੋ ਜਾਣਾ ਹੈ। ਪਿਛਲੇ ਕੁੱਝ ਦਿਨਾਂ ਵਿੱਚ ਵੱਖ – ਵੱਖ ਸ਼ਹਿਰਾਂ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਹੀ ਜਗ੍ਹਾ ਉੱਤੇ ਕੋਰੋਨਾ ਦੇ ਕਈ ਮਾਮਲੇ ਦੇਖਣ ਨੂੰ ਮਿਲੇ । ਮੁੰਬਈ ਦੀ ਇੱਕ ਇਮਾਰਤ ਵਿੱਚ ਸੌ ਸੇ ਜ਼ਿਆਦਾ ਲੋਕ ਇਨਫੈਟਿਡ ਨਿਕਲੇ । ਰਾਜਸਥਾਨ ਦੇ ਉਦੇਪੁਰ ਜ਼ਿਲ੍ਹੇ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਬੋਰਡਿੰਗ ਵਿੱਚ ਵੀਹ ਲੜਕੀਆਂ ਇਨਫੈਟਿਡ ਪਾਈਆਂ ਗਈਆਂ। ਕਈ ਸ਼ਹਿਰਾਂ ਵਿੱਚ ਇਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੇ ਕੋਰੋਨਾ ਇਨਫੈਕਸ਼ਨ ਦੇ ਮਾਮਲੇ ਸਾਹਮਣੇ ਆਏ ਹਨ। ਇਸ ਤੋਂ ਇਹ ਸਾਫ ਪਤਾ ਚੱਲਦਾ ਹੈ ਕਿ ਕੋਰੋਨਾ ਦੇ ਫੈਲਾਓ ਦੀ ਰਫਤਾਰ ਘੱਟ ਨਹੀਂ ਹੋਈ ਹੈ। ਕਹਿਣ ਨੂੰ ਜਨਜੀਵਨ ਪਹਿਲਾਂ ਦੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਹੋ ਚੱਲਿਆ ਹੈ ਅਤੇ ਬਾਜ਼ਾਰਾਂ ਵਿੱਚ ਖਾਸੀ ਭੀੜ ਹੈ। ਲੇਕਿਨ ਦੇਖਣ ਵਿੱਚ ਆ ਰਿਹਾ ਹੈ ਕਿ ਵੱਡੀ ਗਿਣਤੀ ਵਿੱਚ ਲੋਕ ਬਿਨਾਂ ਮਾਸਕ ਲਗਾਏ ਘੁੰਮ ਰਹੇ ਹਨ। ਸੁਰੱਖਿਅਤ ਦੂਰੀ ਦਾ ਕੋਈ ਪਾਲਣ ਨਹੀਂ ਹੋ ਰਿਹਾ । ਕੋਰੋਨਾ ਤੋਂ ਬਚਾਓ ਲਈ ਜੋ ਵੀ ਸਾਵਧਾਨੀਆਂ ਵਰਤੀ ਜਾਣੀਆਂ ਚਾਹੀਦੀ ਹਨ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਕੋਈ ਪਰਵਾਹ ਨਹੀਂ ਹੋ ਰਹੀ। ਅਜਿਹੇ ਵਿੱਚ ਕੌਣ ਕੋਰੋਨਾ ਦਾ ਵਾਹਕ ਹੋਵੇਗਾ, ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਜਾਣ ਸਕਦਾ। ਹੈਰਾਨੀ ਦੀ ਗੱਲ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਸੰਕੇਤਾਂ ਦੀ ਪਹਿਚਾਣ ਲਈ ਜਿਸ ਵੱਡੇ ਪੈਮਾਨੇ ਉੱਤੇ ਰਾਜ ਸਰਕਾਰਾਂ ਨੂੰ ਆਰਟੀ-ਪੀਸੀਆਰ ਜਾਂਚ ਦੀ ਮੁਹਿੰਤ ਚਲਾਉਣੀ ਚਾਹੀਦੀ ਸੀ, ਉਸ ਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਰਾਜਾਂ ਨੇ ਗੰਭੀਰਤਾ ਨਹੀਂ ਵਿਖਾਈ। ਸਗੋਂ ਲਾਪਰਵਾਹੀ ਦੀ ਹੱਦ ਤਾਂ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਚੱਲ ਰਹੇ ਜਾਂਚ ਕੈਂਪਾਂ ਨੂੰ ਵੀ ਇਹ ਮੰਨ ਕਰ ਬੰਦ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਕਿ ਹੁਣ ਤਾਂ ਕੋਰੋਨਾ ਦਾ ਕਹਿਰ ਕਮਜ਼ੋਰ ਪੈ ਚੁੱਕਿਆ ਹੈ। ਇਸ ਜਾਂਚ ਤੋਂ ਇਨਫੈਕਿਟਡਾਂ ਦਾ ਪਤਾ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਇਕਾਂਤਵਾਸ ਵਿੱਚ ਰੱਖਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਤਾਂਕਿ ਕੋਰੋਨਾ ਲਾਗ ਫੈਲਣ ਦਾ ਖਤਰਾ ਕਾਫੀ ਘੱਟ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਦੇਸ਼ ਵਿੱਚ ਹੁਣ ਟੀਕਾਕਰਨ ਦਾ ਮੁਹਿੰਤ ਵੀ ਜ਼ੋਰਾਂ ਉੱਤੇ ਹੈ। ਲੇਕਿਨ ਟੀਕਾ ਆ ਜਾਣ ਅਤੇ ਲਗਵਾਉਣ ਦਾ ਮਤਲਬ ਇਹ ਵੀ ਨਹੀਂ ਕਿ ਅਸੀਂਂ ਬਚਾਓ ਦੇ ਉਪਰਾਲਿਆਂ ਨੂੰ ਛਿੱਕੇ ਟੰਗ ਦੇਈਏ। ਕਾਫੀ ਗਿਣਤੀ ਵਿੱਚ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਜਾਂਚ, ਟੀਕਾਕਰਨ ਅਤੇ ਬਚਾਓ ਦੇ ਨਿਯਮਾਂ ਦਾ ਸਖਤੀ ਨਾਲ ਪਾਲਣ ਹੀ ਲਾਗ ਨੂੰ ਫੈਲਣ ਤੋਂ ਰੋਕਣ ਦਾ ਇੱਕ ਮਾਤਰ ਉਪਾਅ ਹੈ। ਲੇਕਿਨ ਇਨ੍ਹਾਂ ਸਾਰੇ ਮੋਰਚਿਆਂ ਉੱਤੇ ਘੋਰ ਲਾਪਰਵਾਹੀ ਦੇਖਣ ਨੂੰ ਮਿਲ ਰਹੀ ਹੈ। ਟੀਕਾਕਰਨ ਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਤਮਾਮ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੇ ਸ਼ੰਕੇ ਬਣੇ ਹੋਏ ਹਨ ਅਤੇ ਇਸ ਦਾ ਨਤੀਜਾ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਲੋਕ ਪਹਿਲੀ ਖੁਰਾਕ ਦੇ ਬਾਅਦ ਦੂਜੀ ਖੁਰਾਕ ਲੈਣ ਤੋਂ ਬੱਚ ਰਹੇ ਹਨ। ਭਲਾਈ ਇਸ ਵਿੱਚ ਹੈ ਕਿ ਅਸੀ ਮਹਾਂਮਾਰੀ ਮਾਹਿਰਾਂ ਦੀ ਇਸ ਚਿਤਾਵਨੀ ਨੂੰ ਬਿਲਕੁਲ ਵੀ ਨਜਰਅੰਦਾਜ਼ ਨਾ ਕਰੀਏ ਕਿ ਜਰਾ ਜਿਹੀ ਲਾਪਰਵਾਹੀ ਵੀ ਦੇਸ਼ ਨੂੰ ਫਿਰ ਤੋਂ ਸੰਕਟ ਵਿੱਚ ਪਾ ਦੇਵੇਗੀ।